در سال 252 یا 255 ه’
(مراقد المعارف: ج 2، ص 52. مستدرکات علم رجال الحدیث: ج 2، ص 424 - 426)
حضرت ابوالقاسم عبد العظیم حسنی فرزند عبداللَّه بن علی بن حسن بن زید بن علی بن ابی طالب علیه السّلام وفات یافته است.
(مستدرک سفینه البحار: ج 6، ص 66. وقایع المشهور: ص 201)
ایشان از مشاهیر علما و از ثقات و فضلای محدثین است که در زهد و ورع زبانزد خاص و عام بوده و از امام جواد و امام هادی علیهماالسّلام روایت نقل کرده است.
(سبل الرشاد الی اصحاب الامام الجواد علیه السّلام: ص 157. مراقد المعارف: ج 2، ص 54)
کتاب خطب أمیر المؤمنین علیه السّلام و کتاب الیوم و اللیله از آثار آن بزرگوار است.
(سبل الرشاد الی اصحاب الامام الجواد علیه السّلام: ص 157. مراقد المعارف: ج 2، ص 54)
جلالت و عظمت شأن آن بزرگوار از عرضه عقائدش خدمت امام زمانش حضرت هادی علیه السّلام و تأیید آن حضرت در باره آنها به وضوح پیداست. ایشان به طور ناشناس وارد ری شد و از ترس بنی عباس در ساربانان در خانه یکی از شیعیان زندگی می کرد.
(سبل الرشاد الی اصحاب الامام الجواد علیه السّلام: ص 157. مراقد المعارف: ج 2، ص 54)
تا هنگام وفات کسی متوجه نشد آن بزرگوار کیست، تا اینکه بعد از وفات خواستند آن بزرگوار را غسل دهند نوشته ای در لباس او یافتند که نسب شریف
خود را در آن نوشته بود. مرقد مطهرش در شهر ری مشهور است.
پدر آن حضرت عبداللَّه مشهور به «عبداللَّه قافه» است. «قافه» نام مکانی بود که جناب عبداللَّه از طرف پدر بزرگوارش جناب حسن بن زید حاکم آنجا بود.
همسر حضرت عبدالعظیم، خدیجه دختر قاسم بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب علیه السّلام است.
(ریاحین الشریعه: ج 4، ص 197)
بعضی امامزاده قاسم شمال تهران را پدر خدیجه همسر حضرت عبد العظیم می دانند.
(ریاحین الشریعه: ج 4، ص 197، ج 5، ص 106)
دختر آن حضرت سلمی است که حضرت عبدالعظیم علیه السّلام او را به عقد محمّد بن ابراهیم بن ابراهیم بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب علیه السّلام در آورد و ثمره این ازدواج سه پسر به نامهای عبداللَّه و حسن و احمد بود.
(ریاحین الشریعه: ج 4، ص 332)